Guru Gita - część 4

2 października 2014 Śri Swami Vishwananda kontynuował omawianie Guru Gity, komentując wersy od 91 do 119. Oto fragment jego komentarza.

WERSET 92

śwetāmbaram śweta wilepa puszpam

mukta wibhūszam wibhūszam muditam dwinetram

wāmānka pītha sthita diwjaśaktim

mandasmitam sāndra kripā nidhānam

„Śwetāmbaram czyli biała szata, oznacza tutaj, że guru jest zawsze czysty. Guru nigdy nie jest zanieczyszczony rzeczami tego świata. Biała pasta, którą namaszczony jest guru oznacza, że cokolwiek posiada, może przekazać to swojemu bhakcie. Kwiat oraz perły wspomniane w tym wersie oznaczają siłę i czystość.

Guru promienieje radością, ale jego radość nie jest zwykłą, chwilową radością. Jego radość to wieczna radość serca. Kiedy ktoś rozpoznaje swojego guru, budzi się w nim inny rodzaj radości i ta wewnętrzna radość jest czymś wiecznym. Nawet jeśli bhaktowie nie czują takiej samej radości przez cały czas z powodu stanu umysłu czy swojego miejsca w świecie, to jednak ta radość, którą dusza czuje, gdy spotyka się swojego guru, jest wieczna. Na zawsze pozostaje w sercu. I kiedy tylko umysł bhakty zwraca się wewnętrznie w kierunku serca, zagłębiając się, aby spotkać w nim guru, ta sama radość budzi się ponownie.

W tym wersecie Bhagawan Śankara mówi także, że Boska Matka siedzi po lewej stronie guru. Podobnie w jednym z wczorajszych wersetów była mowa o tym, że Matka jest zawsze gotowa spełniać życzenia tego, kto jest poddany guru.

Święte pisma mówią tutaj, że guru nie jest znudzony, guru zawsze się uśmiecha. Zauważcie, że Kryszna zawsze się uśmiecha. Nigdy nie widzicie Go z ponurą miną czy nieszczęśliwego – nawet pośrodku pola walki, kiedy rozmawiał z Ardźuną, zawsze miał uśmiech na twarzy, ponieważ On zawsze jest świadomy tego, co nastąpi.

Pan Śiwa powiedział: »Guru zawsze się uśmiecha« – to dlatego, że guru zawsze wie z wyprzedzeniem. Bhagawan Śankara mówi dalej, że guru jest oceanem łaski, co oznacza, że jego łaska jest nieskończona. Dlatego każdy powinien medytować nad guru.

WERSET 98

ewam widham gurum dhjātwā

dźńānam utpadjate swajam

tat sadguru prasādena

muktohamiti bhāwajet

Bhagawan Śankara mówi tutaj, że służenie guru to najlepsza medytacja umożliwiająca osiągnięcie łaski prawdziwej wiedzy – nie tej książkowej, ale wiedzy wewnętrznej. I ta wiedza może być dana jedynie poprzez łaskę satguru.

Kiedy ma się łaskę satguru, osiąga się samourzeczywistnienie, wyzwolenie oraz lotosowe stopy samego Śriman Narajany. To się dzieje automatycznie. Nie ma tutaj żadnej formalnej inicjacji; dzieje się to poprzez oddanie, jakie bhakta ma dla swojego guru. Im bardziej się jest oddanym, tym szybciej to następuje.

Guru nigdy nie będzie chodził koło was stale mówiąc wam, co macie robić. Wy także musicie wziąć na siebie tę odpowiedzialność poddania się stopom mistrza. W przeciwnym razie można praktykować swoją sadhanę przez długie lata i nie mieć żadnych rezultatów. Jednak temu, kto jest całkowicie poddany, guru może dać wszystko w ułamku sekundy, a czasem nawet ułamek sekundy to za dużo – guru może dać urzeczywistnienie natychmiast! Ta łaska płynie od guru do ucznia automatycznie, bez względu na to, gdzie on jest, co robi, w którym miejscu świata się znajduje. Łaska popłynie od mistrza do ucznia, gdy tylko ten będzie miał całkowitą śraddhę – wiarę i poddanie mistrzowi. Używam tutaj określenia „uczeń”, ponieważ w tym wersecie Bhagawan Śankara mówi wyłącznie o uczniu, nie o wielbicielu”.